Ludvig van Beethoven - jeden z najwybitniejszych kompozytorów w dziejach, autor takich arcydzieł jak Symfonia nr 5, czy Symfonia nr 9. Cierpiał na postępującą utratę słuchu. Zaczął tracić słuch w 1798 roku, w wieku 28 lat. To jednak nie zmniejszyło jego zdolności kompozytorskich, a największe dzieła powstały po tym okresie (Symfonia nr 3 w 1804 roku, Symfonia nr 5 w 1808
roku, a Symfonia nr 9 - w 1824 roku, na 3 lata przed śmiercią kompozytora). Jego postępująca głuchota jest przypisywana otosklerozie. Dziewiąta symfonia powstała, kiedy Beethoven był już całkowicie głuchy. Zadedykował ją Fryderykowi III, sam jej nie słyszał, lecz innych zachwycił pięknem swojej muzyki.
Zygmunt Freud (1856-1939) - neurolog i psychiatra; równie wielką jak pasja do psychologii, była jego pasja do cygar. Doprowadziła ona u tego wybitnego austriackiego psychoanalityka do rozwoju raka szczęki, który rozpoznano u Freuda, gdy miał 67 lat. Przez ostatnie 16 lat życia walczył z chorobą poddając się rozległym operacjom (ponad 30). Jedna mimo rozległego, okaleczającego leczenia nowotwór szerzył się obejmując okoliczne tkanki. Żadna z operacji nie przyniosła wyleczenia i w 1939 roku Freud zmarł.
Joseph Haydn (1732 - 1809) cierpiał na przewlekłe, nawrotowe polipy nosa. Doświadczał epizodów bólowych, w czasie których nie był zdolny do komponowania przez dłuższy czas. Obawa przed komplikacjami i przed bólem związanym z leczeniem chirurgicznym powodowała, że sceptycznie podchodził do leczenia. Ostatecznie jednak poddał się czterem zabiegom operacyjnym.
Adam Politzer urodził się w Albertirsa, w pobliżu Budapesztu, w roku 1835. Jako pierwszy dowiódł, że mięsień napinacz błony bębenkowej jest unerwiony ruchowo przez odgałęzienie nerwu trójdzielnego, a mięsień strzemiączkowy - przez nerw twarzowy. Wprowadził metodę upowietrzniania ucha środkowego przez przedmuchiwanie trąbek słuchowych (politzeryzacja). Zasługę tę przypisywai sobie rywale Politzera - Joseph Gruber i Johann Lucae. W 1873 roku jako pierwszy założył w naciętą błonę bębenkową "guzik wentylacyjny" - prototyp drenika wentylacyjnego. Politzer opisał otosklerozę, jako nową jednostkę nozologiczną. Zmarł w 1920 roku.
Giacomo Puccini (1858-1924) - światowej sławy kompozytor, autor 28 oper. W czasie prac nad operą "Turandot" rozwinął się u niego rak gardła, który był następstwem nałogowego palenia. Poddany został leczeniu (chirurgia, prymitywna terapia radowa), które było dla niego zbyt wyczerpujące - zmarł na serce w 1924 roku w klinice w Brukseli. Nie zdążył dokończyć opery "Turandot" - dotarł do pierwszej sceny III aktu. Finał opery został dopisany przez jego kolegę - Franco Alfano na podstawie notatek Pucciniego. Po raz pierwszy wystawiono Turandota 2 lata po śmierci Pucciniego. Dyrygujący wtedy Toscanini przerwał w końcu I sceny III aktu i powiedział do publiczności: "W tym punkcie mistrz odłożył pióro"
U George'a Washingtona, jednego z najbardziej znanych prezydentów USA, po grudniowej przejażdżce w roku 1799, rozwinęła się choroba przebiegająca z wysoką, hektyczną gorączką, bólem gardła i utrudnionym oddychaniem. Do łóżka chorego zostało wezwanych kilku lekarzy, w tym osobisty przyjaciel Washingtona dr James Craik. Craik i jego koledzy rozpoznali septyczną anginę. Najmłodszy z trzech zgromadzonych lekarzy Elisha Cullen Dick sugerował tracheotomię. Jednak pozostali optowali za bardziej tradycyjnym leczeniem - puszczaniem krwi.
Zastosowano u Washingtona cztery upusty krwi. Washington zmarł tej samej nocy. Dziś uważa się, że śmierć prezydenta nastąpiła albo w wyniku sepsy paciorkowcowej, albo w wyniku utraty krwi, odwodnienia i asfiksji, bądź z obu tych przyczyn. Uważa się dziś, że tracheotomia mogła uratować życie Washingtona.
